روم به شهر خود و شهریار خود باشم

به گزارش خبرگزاری مهر، وی در 1325 قمری (۱۲۸۶شمسی) در بازارچه میرزا نصراله تبریز واقع در چای کنار، چشم به جهان گشود.

در زمانی که تبریز آبستن حوادث خونین وقایع مشروطیت بود، پدرش او را به روستای قیش قورشاق و خشکناب منتقل کرد و دوره کودکی او در آغوش طبیعت و روستا سپری شد که منظومه‌ «حیدربابا» مولود آن خاطرات است.

سه سال بعد پدرش او را برای ادامه تحصیل به تبریز آورد و او نزد پدر شروع به فراگیری مقدمات ادبیات عرب کرد و در ادامه جهت تحصیل اصول جدید به مدرسه متحده وارد شد. در همین سال اولین شعر رسمی خود را سرود. سپس به آموختن زبان فرانسه و علوم دینی نیز پرداخت و از فراگیری خوشنویسی نیز دریغ نکرد که بعدها کتابت قرآن ثمره همین تجربه بود.

در سیزده سالگی، اشعار شهریار با تخلص «بهجت» در مجله ادب به چاپ رسید. او سپس برای اولین بار به تهران مسافرت کرد و در سال ۱۳۰۰شمسی در دارالفنون به تحصیل پرداخت. شهریار در تهران تخلص به بهجت را نپسندید و تخلص شهریار را پس از دو رکعت نماز و تفأل از حافظ برگرفت:

غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم / روم به شهر خود و شهریار خود باشم

شهریار از بدو ورود به تهران با استاد ابوالحسن صبا آشنا شد و نواختن سه تار و مشق ردیفهای سازی موسیقی ایرانی را از او فرا گرفت. او همزمان با تحصیل در دارالفنون به ادامه تحصیلات علوم دینی پرداخت و در مسجد سپهسالار در حوزه درس شهید سید حسن مدرس حاضر شد. در سال ۱۳۰۳وارد مدرسه طب شد و از این پس زندگی شورانگیز و پرفراز و نشیب او آغاز گشت. در سال 1313 زمانی که شهریار در خراسان بود پدرش حاج میرآقا خشکنابی به دیدار حق شتافت.

شهریار شعر فارسی و ترکی را با مهارت می سرود و در سال های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ اثر جاودانه خود «حیدر بابایه سلام» را خلق کرد. منظومه حیدربابا تنها در جمهوری‌های شوروی سابق به ۹۰ درصد زبان های موجود ترجمه و منتشر شده است.

وی در حدود سال های ۱۳۴۶شروع به نوشتن قرآن به خط نسخ کرد که یک ثلث آن را به اتمام رساند. در این زمان، دیوان اشعار فارسی شهریار نیز چند بار به چاپ رسید. در مدت اقامت در تبریز، موفق به خلق «سهندیه» شد و در سال ۱۳۵۰ که مجدداً به تهران بازگشت تجلیل های متعددی از شهریار به عمل آمد. شهریار به خاطر سرودن اشعاری زیبا در مدح امیرمؤمنان و ائمه‌اطهار(ع) به «شاعر اهل بیت (ع)» نیز شهرت یافت.

او پس از یک دوره بیماری در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷ دار فانی را وداع گفت و در مقبرهالشعرای تبریز به خاک سپرده شد.